پائیز سازشکاران

الف- 29سال پیش- شهریور .1357سپتامبر 1978- هنگامی که انور سادات رئیس جمهور معدوم مصر و مناخم بگین نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی پیمان کمپ دیوید را به نمایندگی از سوی دولت های خود امضاء کردند، جیمی کارتر رئیس جمهور وقت آمریکا که انعقاد این پیمان با میانجی گری او صورت گرفته بود، طی سخنانی ضمن تقدیر از شجاعت و جسارت انور سادات ابراز امیدواری کرد که در آینده ای نزدیک شاهد پیوستن تمامی کشورهای عربی به کمپ دیوید و پایان درگیری های- به قول او- اعراب و اسرائیل باشد. چند ماه بعد کمیته نوبل، جایزه صلح را مشترکاً به سادات و بگین اهدا کرد و آن دو نیز جیمی کارتر را به پاس تلاش بی وقفه او برای انعقاد این پیمان در جایزه خود سهیم کردند!

7 ماه بعد در اواخر آوریل سال 1979- اردیبهشت ماه 1358- موسسه آمریکایی هری تیژ با اشاره به پیروزی انقلاب اسلامی در ایران هشدار داد که منطقه خاورمیانه سال های سختی را در پیش دارد و پیش بینی کرد که نفوذ خمینی(ره) با دکترین محو اسرائیل، امضای انور سادات و مناخم بگین در پای قرارداد کمپ دیوید را به «انگشت کشیدن بر روی آب» تبدیل کرده است و برژینسکی مشاور امنیتی کارتر از تبدیل مناقشه «اعراب- اسرائیل» به درگیری «اسرائیل- جهان اسلام» به شدت ابراز نگرانی کرده و گفت مشکل بعدی- برای پیوستن به پیمان کمپ دیوید- کشورهای عربی نیستند، بلکه امام خمینی(ره) جهان اسلام را به عرصه این درگیری کشانده و جنگ اعراب و اسرائیل را که می توانست یک درگیری با درون مایه «ملی» باشد، به یک «جنگ مقدس» تبدیل کرده است. جنگی که مسلمانان شرکت در آن را یک وظیفه دینی می دانند.
ب- نگاهی گذرا به عرصه درگیری میان رژیم صهیونیستی و جهان اسلام به وضوح نشان می دهد که این رژیم در هیچیک از پروژه های خود علیه مردم فلسطین و کشورهای همسایه موفق نبوده است و بیشترین توان خود را بر عملیات تروریستی و قتل عام مردم مظلوم فلسطین متمرکز کرده است که این اقدامات وحشیانه نیز با شکل گیری انتفاضه هزینه سنگینی را به رژیم صهیونیستی تحمیل کرده و تحمیل این هزینه سنگین همچنان ادامه دارد.
آخرین عملیات برون مرزی رژیم صهیونیستی، جنگ 33روزه تابستان گذشته بود که شکست خفت بار و خردکننده ای را برای این رژیم در پی داشت. شکستی که مقامات اسرائیلی علی رغم میل خود و به ناچار، بارها به آن اعتراف کرده اند. جنگ 33روزه حزب الله لبنان با اسرائیل، افسانه شکست ناپذیری رژیم صهیونیستی را فرو ریخت و فروپاشی آن را که پیش از این، دست نایافتنی القاء شده بود، به عنوان یک هدف قابل دسترسی، پیش روی ملت های مسلمان گشود. حمایت گسترده مردم مسلمان در سراسر جهان اسلام از حزب الله لبنان، تردیدی باقی نگذاشت که طرح موسوم به «صلح خاورمیانه» که مفهوم واقعی آن، سازش با اسرائیل و به رسمیت شناختن این رژیم است، کمترین زمینه ای برای عملیاتی شدن ندارد و دولت های سازشکار عربی را در بن بست شکننده ای گرفتار کرد.
ج- روز بیست و دوم از جنگ 33روزه، جرج بوش در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت، جنگ لبنان دو سوی مشخص دارد و از ایران و آمریکا به عنوان دو طرف اصلی درگیر در این جنگ یاد کرد. حزب الله به نمایندگی از ایران و اسرائیل به نمایندگی از آمریکا. بوش ابراز امیدواری کرد که سرکوب کامل حزب الله لبنان، درس عبرتی برای ایران باشد! فردای آن روز،- روز بیست و سوم جنگ- خبرگزاری آلمانی «دویچه وله» با استقبال از اظهارات بوش و در تایید سخنان وی، نوشت؛ وقتی سیدحسن نصرالله، رهبر حزب الله لبنان در کنفرانس سران اسلامی در تهران دست رهبر انقلاب ایران را می بوسد، چگونه می توان تصور کرد که این جنگ رابطه ای با درگیری ایران و آمریکا ندارد. دویچه وله نیز شکست قطعی و سرکوب کامل حزب الله را نتیجه نهایی این جنگ اعلام کرده بود! ولی بعد از 33روز، آنچه اتفاق افتاد و حیرت جهانیان و عزت مسلمانان را در پی داشت، پیروزی افتخارآمیز حزب الله لبنان بود. اما، جرج بوش در پایان ماجرا ترجیح داد که درباره اظهارنظر قبلی خود سخنی نگوید و به شکست آمریکا از ایران- مطابق تحلیل پیشین خود- اشاره ای نداشته باشد.
د- 7 ماه بعد- دسامبر 2006- یک هیئت کارشناسی از شورای روابط خارجی آمریکا که بعد از پایان جنگ 33روزه به منطقه رفته بود گزارش خود را به کاخ سفید تسلیم کرد. در این گزارش به نقل از «هنری بارکی» کارشناس برجسته وزارت امور خارجه آمریکا آمده بود؛
«دولت آمریکا برای گسترش نفوذ و حفظ منافع خود در منطقه باید با جدیت به سوی ایجاد یک ائتلاف با کشورهای کلیدی و دوست آمریکا حرکت کند. این ائتلاف، می تواند ایران را در منطقه به انزوا بکشاند» هنری بارکی در پایان می افزاید؛ «بعد از تشکیل این ائتلاف ما مجبور نیستیم به ایرانی ها بگوئیم، سلام، برویم گفت وگو کنیم، بلکه ما با هم پیمانان خود گفت وگو خواهیم کرد یعنی با سعودی ها، با ترک ها، اردنی ها، کویتی ها و مصری ها و سپس به ایران می گوییم که ما راهی به سوی جلو در پیش گرفته ایم، آیا ایران به ما می پیوندد؟! اگر پاسخ ایرانی ها مثبت باشد، صلح مورد نظر در منطقه به دست آمده است و اگر پاسخ منفی باشد، ایران به انزوای خود تن داده است!»
گزارش این هیئت را می توان مقدمه کنفرانس موسوم به «صلح پائیزی» دانست که قرار است ماه آینده میلادی- نوامبر 2007- در شهر «اناپلیس» ایالت مریلند آمریکا برپا شود.
هـ- روز شنبه -عید سعید فطر- رهبر معظم انقلاب در بیانات خویش که بلافاصله بازتاب گسترده ای در سطح جهان داشت نگاهی دقیق و موشکافانه به این پروژه داشته و فرمودند؛
«حالا که صهیونیست ها از جوانان مسلمان عرب تودهنی و سیلی خورده اند، حالا می خواهند اینها را دوباره احیاء کنند و یک جوری شکست صهیونیست ها را جبران کنند. کنفرانس صلح تشکیل می دهند، این کنفرانس صلح است؟!... چرا بایستی برخی از کشورها نسبت به یک چنین حرکتی که علی رغم خواست ملت فلسطین است، علی رغم دنیای اسلام است و علی رغم خود دولت های منطقه است، با آمریکا موافقت نشان بدهند؟»
رهبر معظم انقلاب در بیانات خویش به نکته ظریفی اشاره کرده و ضمن برحذر داشتن کشورهای عربی از شرکت در کنفرانس یاد شده، این کنفرانس را به زیان دولت های شرکت کننده نیز دانسته اند و این واقعیتی انکارناپذیر است. چرا...؟!
و- به گواهی شواهد و قرائن انکارناپذیر، این روزها دولت های سازشکار عربی در بن بست شکننده ای قرار گرفته اند که باید آن را «چالش موجودیت» ارزیابی کرد. به فهرست دولت های دوست آمریکا در گزارش شورای روابط خارجی این کشور که هنری بارکی با خوش بینی احمقانه به آنها اشاره کرده است نگاه کنید؛ عربستان و اردن، دو کشوری که با رژیم های قرون وسطایی و خودکامه پادشاهی اداره می شوند و مردم آنها پذیرش اینگونه رژیم ها را اهانت به شخصیت خود می دانند و بارها به اشکال گوناگون نارضایتی خود را بروز داده اند که حمایت گسترده و همه روزه مردم این دو کشور از حزب الله لبنان در جریان جنگ 33 روزه - علی رغم حمایت تلویحی دولت های سعودی و اردن از اسرائیل- فقط یک نمونه از صدها مورد مشابه است. ترکیه در هنگام تهیه گزارش شورای روابط خارجی آمریکا، با تحولات اخیر و حاکمیت اسلامگراها روبرو نبود و در گذشته نیز علی رغم اصرار ژنرال های ترک، مردم ترکیه به آمریکا اجازه استفاده از پایگاه اینجرلیک در حمله به عراق را ندادند، ضمن آن که بیشترین تظاهرات در حمایت از حزب الله از کشور ترکیه گزارش شده است. مصر به اعتراف آمریکایی ها آتش زیر خاکستر است، کویت و قطر بیشتر به یک تجارتخانه شبیه هستند تا یک کشور...
اکنون می توان تصور کرد در صورت حضور دولت های یاد شده در کنفرانس مریلند که اعلام جنگ آشکار با مردم فلسطین است سران این دولت ها با چه شرایط شکننده ای روبرو خواهند شد.
دقیقاً به همین علت است که هریک از کشورهای یاد شده علی رغم درون وابسته خود، سعی می کنند به بهانه ای از حضور در کنفرانس نوامبر مریلند دوری کنند که شرح آن را می توانید در گزارش های خبری دیروز و امروز کیهان جستجو کنید.
ز- کنفرانس صلح پائیزی! بر فرض حضور کشورهای دعوت شده نیز یک اجلاس صوری و بی اثر مانند کنفرانس های قبلی- موسوم به- صلح! خواهد بود. چرا که توافق های احتمالی در این کنفرانس کمترین تضمین اجرایی ندارند، زیرا این توافق ها میان اسرائیل و آمریکا با دولت هایی خواهد بود که هرگز دشمن اسرائیل نبوده اند، بنابراین سازش آمریکا و اسرائیل با کسانی که همواره در سازش بوده اند چه نتیجه ای می تواند داشته باشد؟! اسرائیل و آمریکا در منطقه با انتفاضه، حزب الله و توده های عظیم ملت های مسلمان درگیر هستند نه با حسنی مبارک و ملک عبدالله سعودی و ملک عبدالله اردنی و...
و بالاخره، کنفرانس پائیزی را در صورت تشکیل باید پائیز سازشکاران و برگ ریزان برخی از دولت های عربی تلقی کرد. این دولت ها با شرکت احتمالی در کنفرانس پائیزی، خشم فروخورده ملت های خویش را به عرصه عمل می کشند و نتیجه آن از هم اکنون روشن است. امروزه درپی انقلاب اسلامی و بیداری ملت ها، فرمول توافق «دولت - دولت» کارآیی خود را از دست داده است و سرنوشت ها در بستر توافق «ملت -ملت » رقم می خورد.

حسین شریعتمداری