تعامل با استکبار

پرسش:
آیا امکان برطرف شدن تعارض و تقابل میان ایران و آمریکا وجود دارد؟ آیا می توان دشمنی را که ماهیتاً بد ذات و بد دل باشد از دشمنی و خصومت منصرف نمود؟ اگر چنین امکانی وجود داشته باشد شرایط تحقق آن چیست؟

پاسخ:
در بخش نخست در پاسخ به سؤال فوق دیدگاههای مقام معظم رهبری را به عنوان فصل الخطاب در چگونگی تعامل با استکبار به ویژه آمریکا مطرح کردیم. معظم له از دو منظر به این سؤال پاسخ فرموده که در نگاه اول امکان یک رابطه و تعامل سازنده با آمریکا را به جهت خصایص ذاتی استکباری این کشور از یک سو و ماهیت ذاتی اسلامی بودن نظام ایران به عنوان یک الگوی مردمسالاری دینی از طرف دیگر غیر ممکن می دانند بنابراین رابطه خصمانه دولتمردان آمریکا نسبت به نظام اسلامی در ایران با چنین رویکردی هیچگاه پایان نخواهد پذیرفت. در نگاه دوم مقام معظم رهبری شرط منفعل شدن دشمن را تقویت هر چه بیشتر اقتدار نظام اسلامی و افزایش کارآمدی آن در حل معضلات و مشکلات داخلی عنوان فرمودند که اینک در ادامه بخش پایانی را پی می گیریم:
آنها حاضرند کنار بیایند، اما به شرط این که جمهوری اسلامی، دیگر «جمهوری اسلامی» نباشد؛ «جمهوری» نباشد؛ «اسلامی» هم نباشد؛ نه متکی به مردم و نه بر محور اسلام باشد. اگر این جور شد، آن وقت با کمال میل حاضرند جلو بیایند؛ در رأس حکومت هم هر که باشد؛ اگر یک روز انسانی مثل من هم حاضر بشود خودش را از اوج سعادت به حضیض ذلت پرتاب بکند و از همه آرمانهایش بگذرد و قبول کند که سر کار بماند- ولو اسلامیت و مردمی بودن هم نباشد- آنها با او می سازند! آنها با اشخاص به عنوان اشخاص طرف نیستند؛ با جهتها، با آرمانها و خطها طرفند. تا وقتی «جمهوری» است و «مردمی» است- آن هم مردم مسلمان پرشور این خطه عظیم و ایران بزرگ- و تا وقتی بر محور اسلام است، من نمی بینم که بتوانند دشمنی را متوقف کنند.
پاسخ دوم: اگر فرض کنیم که رفع دشمنی ممکن باشد، فقط با اقتدار و عزت و استقلال ایران ممکن است؛ نه با ذلت، نه با احتیاج. اگر ایران اسلامی به همت شما جوانها و به همت این نسل رو به رشد امروز، مدارج علمی را طی کند و از لحاظ صنعت و صنعت برتر، تکنولوژی و تکنولوژی برتر و علمی که امروز مورد نیاز است، بتواند سهم وافری را به خودش اختصاص بدهد که نتوانند به او زور بگویند، بتواند قدرت نظامی خودش و پایه های اقتصادی کشور را مستحکم کند، بتواند این محرومیتها را برطرف بکند، بتواند از منابع سرشار و غنی این کشور در همه جا بهره برداری بکند، بتواند معرفت سیاسی را در آحاد مردم بالا ببرد، آن وقت ممکن است دشمنی آنها کم بشود، بنابراین اگر ممکن باشد، آن روز ممکن خواهد بود.
این که بعضی بردارند طبق میل دل کارشناسان سیای آمریکا، دم از نزدیکی و مذاکره و ارتباط بزنند و فضا را عادی سازی کنند، این بزرگترین توهین و خیانت به این مردم است. اگر قرار است سخن از رفع دشمنی دشمنان سوگند خورده بر زبان آورد، باید آن روزی باشد که این کشور از لحاظ اقتصادی پایه های خودش را مستحکم کرده باشد؛ محرومیتها را رفع کرده باشد؛ این نسبت بیکاری را از بین برده باشد؛ آینده جوانها را روشن کرده باشد؛ جوان تحصیل کرده و فارغ التحصیل دغدغه معاش و دغدغه کار نداشته باشد؛ از لحاظ مسائل فرهنگی این کشور بتواند هنرمندانی تربیت کند که بر طبق منافع و مصالح ملی، سینمای کشور را اداره کنند؛ هنر کشور را اداره کنند؛ مطبوعات کشور را اداره کنند. اگر این جور شد، آن وقت نوبت این خواهد رسید که برای رفع دشمنی فکر کنیم؛ و الا در غیر آن صورت، هرگونه نزدیک شدن به دشمن، هرگونه نرمش نشان دادن در مقابل دشمن، تیز کردن آتش دشمنی و ستمگری دشمن است.(1)

1- سخنان مقام معظم رهبری، مورخ 1379.5.5