خوش خدمتی ناشیانه

همزمان با نشست گروه1+5 در لندن که به منظور رایزنی درباره صدور قطعنامه جدید شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه جمهوری اسلامی ایران برپا شده بود، سعود الفیصل وزیر خارجه عربستان از پیشنهاد شورای همکاری خلیج فارس برای پایان بخشیدن به چالش هسته ای ایران خبر داد. سعود الفیصل در مصاحبه با مجله انگلیسی «میدل ایست اکونومیک دایجست» گفت: «پیشنهاد ما تشکیل یک کنسرسیوم غنی سازی اورانیوم است که اورانیوم غنی شده برای استفاده همه کشورهای خاورمیانه را تأمین خواهد کرد.» براساس پیشنهاد 6 کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس- عربستان، کویت، بحرین، عمان، قطر و امارات عربی متحده- این کنسرسیوم می تواند در یک کشور بی طرف و خارج از منطقه خاورمیانه تأسیس شود و خروجی آن که اورانیوم غنی شده با درصد مورد نیاز برای مصرف در نیروگاه های تولید انرژی هسته ای خواهد بود در اختیار تمامی کشورهای خاورمیانه قرار گیرد. سعود الفیصل در پاسخ به این سؤال که کدام کشور بی طرف مورد نظر اوست، به سوئیس اشاره کرد.
پیشنهاد شورای همکاری خلیج فارس بلافاصله بعد از مصاحبه سعودالفیصل با استقبال گسترده رسانه ها و محافل سیاسی غرب روبرو شد و در اجلاس روز جمعه 1+5 با نگاهی مثبت مورد ارزیابی قرار گرفت.
وزیر خارجه عربستان در مصاحبه خود بی آن که از وی پیرامون نقش آمریکا در ارائه این پیشنهاد سؤال شود، گفت: «باید اضافه کنم که آمریکا هیچ نقش و دخالتی در این پیشنهاد نداشته است و البته گمان نمی کنم با این پیشنهاد که یکی از بزرگترین تنش های موجود میان غرب و ایران را حل خواهد کرد، مخالفتی داشته باشد.»!
و اما درباره طرح پیشنهادی شورای همکاری خلیج فارس باید گفت؛
1- این پیشنهاد -همانگونه که از کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس انتظار می رفت- نه فقط تأمین کننده نظر آمریکا در پرونده هسته ای ایران است بلکه در همراهی با خواست غیرقانونی و باج خواهانه آمریکا و متحدانش چند گام نیز فراتر رفته است. زیرا اصلی ترین درخواست غرب از ایران که با صدور یک بیانیه و دو قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل آن را دنبال کرده و می کند تعلیق غنی سازی در کشورمان است و طرح شورای همکاری خلیج فارس، به جای «تعلیق»، خواستار توقف کامل و همیشگی غنی سازی اورانیوم در تأسیسات هسته ای ایران شده است! بنابراین به آسانی می توان درک کرد که چرا آمریکا و متحدانش از طرح پیشنهادی شورای همکاری خلیج فارس - بخوانید اقمار منطقه ای خود- به شدت ذوق زده شده اند و این نکته نیز قابل فهم است که چرا سعود الفیصل بی آن که از وی سؤالی شده باشد در مصاحبه خود با «میدل ایست اکونومیک دایجست» تأکید می کند که «آمریکا در ارائه این طرح هیچ نقش و دخالتی نداشته است»!
گفتنی است 4 سال قبل، ملک عبدالله پادشاه کنونی عربستان سعودی که در آن هنگام ولیعهد این کشور بود، طرحی با عنوان «طرح صلح خاورمیانه»! ارائه کرد، که بارها از معاهده کمپ دیوید ننگین تر و خیانت آمیزتر بود.
2- گزارش اخیر آژانس بین المللی انرژی اتمی و اظهارات مدیرکل آژانس که برخاسته از بازرسی های این سازمان از تأسیسات هسته ای ایران است نیز در ارائه پیشنهاد شورای همکاری خلیج فارس بی تأثیر نبوده است، چرا که گزارش اخیر آژانس و اظهارات صریح البرادعی در مصاحبه با CNN، شورای امنیت سازمان ملل را -که باید در اقدامات خود به گزارش آژانس استناد کند- با دشواری روبرو کرد و تلاش آمریکا و متحدانش برای خطرناک جلوه دادن فعالیت هسته ای کشورمان را مخدوش ساخت.
از این زاویه می توان طرح پیشنهادی شورای همکاری خلیج فارس را خوش خدمتی ناشیانه ای به آمریکا و متحدانش تلقی کرد.
توضیح این نکته ضروری است که مطابق اصل سیزدهم اساسنامه آژانس، ارجاع پرونده یک کشور عضوNPT به شورای امنیت سازمان ملل تنها در دو حالت امکان پذیر است. اولاً، آن که در فعالیت کشور عضو نمونه هایی از قصور یا تقصیر -FAILUR BREACH- دیده شده و کشور عضو به تذکرات آژانس برای اصلاح آن توجهی نکرده باشد. این حالت در پرونده هسته ای ایران جایی ندارد، چرا که شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در قطعنامه اجلاس نوامبر 4200 خود، تأکید کرده بود چنانچه مواردی از «قصور» یا «تقصیر» نیز در فعالیت هسته ای ایران بوده است، این موارد برطرف شده اندCORRECTIVE MEASURE.
و حالت دوم آن که در فعالیت هسته ای کشور عضو نشانه هایی از انحراف به سوی تولید سلاح هسته ای -DIVERSION- دیده شده باشد. از آنجا که در هیچ یک از بازرسی های آژانس نشانه ای از انحراف در فعالیت هسته ای ایران گزارش نشده است، ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت، اساساً غیرقانونی بوده است اما تاکنون اظهارات دو پهلوی مدیرکل آژانس -اگرچه با نتیجه بازرسی ها همخوانی نداشت- برای کشورهای عضو گروه1+5 فرصت سوءاستفاده تبلیغاتی و سرپوش نهادن بر این اقدام غیرقانونی را فراهم آورده بود. اظهارات صریح و مستند البرادعی در مصاحبه اخیر با CNN- شایدبی آنکه خود او بخواهد- غیرقانونی بودن ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل و به تبع آن، غیرقانونی بودن قطعنامه های این شورا علیه ایران را برملا کرد. ضربه ای که از این طریق بر بافته های تبلیغاتی 1+5 وارد آمد به اندازه ای سنگین بود که بلافاصله حریف را به واکنش خصمانه علیه البرادعی واداشت. زیرا تأکید البرادعی- به عنوان مدیرکل آژانس- بر این واقعیت که در فعالیت هسته ای ایران نشانه ای از انحراف به سوی تولید سلاح دیده نمی شود به منزله، از جا کندن تیرک خیمه فریب غرب بود. مدیرکل آژانس در پاسخ به «پرینو» سخنگوی کاخ سفید که اظهارات وی را غیرقابل قبول دانسته بود گفت: «اگر ایالات متحده درباره فعالیت هسته ای ایران اطلاعات بیشتری از آژانس دارد، در اختیار ما قرار دهد، آژانس از دریافت آن بسیار خشنود خواهد شد.»
در همان حال، «آویگدور لیبرمن» وزیر امور استراتژیک رژیم صهیونیستی که به نوشته خبرنگار فرانس پرس، عصبانی به نظر می رسید گفت؛ «احتمالاً مدرکی که البرادعی دنبال آن است، قارچ هسته ای بعد از انفجار است که همه قادر به دیدن آن هستند»!
3- در طرح پیشنهادی شورای همکاری خلیج فارس، اشاره به کشور سوئیس به عنوان یک «کشور بی طرف»! فقط خنده دار است، زیرا سوئیس بارها نشان داده است که در مناقشات میان آمریکا و کشورهای دیگر نه فقط بی طرف نیست بلکه در کنار آمریکا قرار می گیرد. به عنوان مثال، در اوایل سال جاری میلادی -فوریه 7.200بهمن58- بعد از تصمیم یک جانبه آمریکا برای تحریم و ایجاد محدودیت در مبادلات بانکی جمهوری اسلامی ایران، بلافاصله بانک UBS سوئیس تمامی مبادلات بانکی خود با ایران را متوقف کرد و بانک های «کردیت» و HSBC سوئیس نیز مراودات بانکی خود با ایران را کاهش داده و از صدور اعتبارات اسنادی برای ایران خودداری کردند! و...
4- تأکید طرح پیشنهادی شورای همکاری خلیج فارس بر تأسیس کنسرسیوم غنی سازی در یک کشور غربی بیرون از منطقه خاورمیانه ضمن آن که اهانت به تمامی مردم مسلمان خاورمیانه است، از وادادگی شرم آور این 6 دولت عربی حکایت می کند که هنوز برای ملت های خود کمترین توانمندی و ارزشی قائل نیستند، تا آنجا که ترجیح می دهند کنسرسیوم پیشنهادی بیرون از منطقه خاورمیانه باشد!
5- و بالاخره، مطابق مفاد صریح NPT و پادمان های مربوطه، غنی سازی اورانیوم با هدف بهره گیری از آن به عنوان سوخت راکتورهای تولید برق اتمی حق مسلم تمامی کشورهای عضو این پیمان- و ازجمله ایران- است و این حق قانونی با هیچ طرح و پیشنهادی که آن را به رسمیت نشناخته باشد قابل تعویض نیست.
حسین شریعتمداری